سرانجام اولین بنچمارک های پردازنده نسل آینده اینتل Core i5-L16G7 از خانواده Lakefield به عنوان سیستم روی یک چیپ با توان مصرفی بسیار پایین و عملکرد بالا منتشر شد. پردازنده جدید اینتل که به زودی شاهد معرفی و رونمایی رسمی از آن خواهیم بود، دارای ساختار دو بخشی در تعداد و نوع هسته های پردازشی است.
الگو برداری اینتل از ساختار Big.Little پردازنده های ARM همچنان ادامه دارد و پردازنده Core i5-L16G7 نیز دارای چهار هسته کم مصرف از نوع Tremond و یک هسته با فرکانس و عملکرد بالا از نوع Sunny Cove است که در شرایط ضروری برای افزایش بهره وری وارد عمل می شود.
اینتل در پردازنده Core i5-L16G7 برای اولین باز از پلتفرم ماژولار بهره برده که در این ساختار مواردی مانند بخش های ورودی و خروجی، هسته های پردازشی و کنترلر حافظه، همگی به صورت سه بعدی روی یک SOC قرار می گیرند. به این ترتیب بعد مسافت در برقراری ارتباط میان بخش های مختلف پردازنده کاهش می یابد و در نتیجه شاهد عملکرد بهینه در زمان تاخیر و توان مصرفی خواهیم بود.
پردازنده جدید اینتل Core i5-L16G7 برای اولین بار در Galaxy Book S سامسونگ مورد استفاده قرار گرفته و با توجه به نتایج تست به نظر می رسد معماری LakeField در مقایسه با نسل گذشته معماری پردازنده های Low Power به میزان 67 درصد ضعیف تر عمل می کند و تمرکز اینتل روی مبحث توان مصرفی باقی مانده است.
اینتل پیش از این اعلام کرده بود که پردازنده Core i5-L16G7 می تواند به حداکثر فرکانس 3 گیگاهرتز دست یابد، اما نتایج تست نشان می دهد که بالاترین فرکانس در این پردازنده فقط 2.4 گیگاهرتز است که به نظر می رسد یکی از موارد ضعیف بودن آن نسبت به نسل گذشته، عدم وجود فرکانس بوست به میزان 3 گیگاهرتز است. البته نباید از محدودیت های حرارتی Galaxy Book S سامسونگ به سادگی عبور کرد و احتمال محدود شدن پردازنده توسط سامسونگ نیز وجود دارد.
حتی می توان عدم استفاده از نسخه نهایی و بهره مندی از نسخه Engineering Sample در گلکسی بوک اس سامسونگ را به عنوان یک اهرم محدود کننده برای ارائه حداکثر عملکرد در پردازنده Core i5-L16G7 مقصر دانست. با این وجود پردازنده یا بهتر است بگوییم SOC جدید اینتل در مقایسه با یک پردازنده Amber Lake که در لپ تاپ ACER Swift 7 مورد استفاده قرار گرفته، در بنچمارک 3D MARK Fire Strike به میزان 23 درصد بهتر عمل کرده است.
یکی از مشکلاتی که در بنچمارک ها با استفاده از پردازنده Core i5-L16G7 اینتل به آن پی بردیم، تلاش بیش از حد چهار هسته پردازشی Tremond برای ایفای نقش اصلی در پردازش دستورات است و تک هسته قدرتمند Sunny Cove علاقه چندانی به مداخله ندارد. از این رو هسته های کم مصرف تمام تلاش خود را به تنهایی انجام می دهند و هسته قدرتمند با فرکانس 2.4 گیگاهرتزی، در مورد بسیار کمی وارد میدان مبارزه می شود.
به نظر می رسد که اینتل (در نسخه ES یا حتی در نسخه نهایی) نتوانسته ارتباط خوبی میان هسته های کم مصرف و قدرتمند به وجود آورد و مجموعه SOC کنترل درستی روی فعال سازی هسته ها در شرایط مختلف ندارد. از سوی دیگر جابجایی مداوم میان هسته های پردازشی نیز می تواند دلیل محکمی برای عملکرد ضعیف آن به شمار آید.
