گاهی وقت ها عنوان هایی را می بینیم که ایده های بسیار جاه طلبانه ای را در خود جای داده اند. این ایده ها بستگی به این دارند که خوب پرداخت شده باشند یا نه و از جهت دیگر هدفمند هستند یا کاملا برای خودنمایی پا به عرصه گذاشته اند. بازی Hatred یکی از عنوان هایی بود که با تمام پتانسیلی که داشت یک اثر کاملا بی هدف بود.
بازی ها و هدف ها
در دنیای بازی و سرگرمی ژانرهای بسیار زیادی وجود دارد که هر کدام ویژگی های خاص خود را دارند. در تمام این ژانرها معنای هیجان، استرس و حتی آرامش کاملا متفاوت است. برای ایجاد حس های مختلف از المان های مختلفی استفاده می شود، حس آرامش در بازی Resident Evil با آرامشی که در Harvest Moon تجربه می کنید کاملا از جنس های مختلف هستند. تمام این جملات را گفتم تا این منظور را برسانم که هدف همه چیز را تعیین می کند، مخصوصا هدفی که مسیر خود را به مخاطب به خوبی نشان دهد. عنوان های اکشن زیادی تا به حال ساخته شده اند و سعی کردند که مخاطب را به سمتی حرکت دهند که هدفی را دنبال کند.
یک اثر خوب ولی بی هدف
تجربه کردن یک بازی اکشن خوب برای هر کسی لذت بخش است. بازی Hatred شما را به دنیایی سیاه و پر از گناه دعوت می کند. بازی یک اثر کاملا اکشن محور است که کشت و کشتار در آن حرف اول را می زند. بازی به یکباره شما را بدون هیچ توضیحی وارد صحنه می کند.
شاید از خودتان بپرسید که من از کجا سر در آوردم و قرار است چه هدفی را دنبال کنم؟! کمی که بازی را تجربه کنید به سادگی متوجه می شوید که فقط باید به جلو بروید و با اسلحه ای که در دست دارید باید هر کسی را که می بینید از پای در بیاورید. بازی کاملا بی هدف است و تنها چیزی که شما میدانید این است که از سلاح خود برای کشتار NPC ها استفاده کنید. اکشن بازی دلچسب است ولی بی هدف بودن آن به شما انگیزه ای برای ادامه نمی دهد. بازی فقط خشم را نشان می دهد بدون اینکه حتی به آن تعریفی بدهد یا داستانی که این حجم از خشم را حمایت کند.
شاید در اوایل بازی کمی جالب باشد، چون گرافیک هنری بازی و انیمیشن های خوب، البته برای سبک ایزومتریک شما را به دنبال خود می کشد.
یک گرافیک جالب و دیدنی
بازی Hatred توسط استودیو Destructive Creations توسعه پیدا کرده است. توسعه دهنده برای ساخت بازی از Unreal Engine 4 استفاده کرده که همین هم باعث شده Hatred از لحاظ نمایش جلوه های بصری بسیار موفق عمل کند. بازی کاملا تم سیاه، خاکستری دارد و در مواقع انفجار رنگ نارنجی هم به پالت رنگی آن اضافه می شود. البته گاهی وقت چراغ های چشمک زن پلیس هم جلوه جذابی به این دنیای سیاه و تاریک می دهد. نقطه اوج گرافیک بازی در تخریب پذیری های آن است، خیلی از دیوارها، ماشین ها و وسایل قابل تخریب هستند. البته سیاه و سفید بودن بازی برای پنهان کردن اشکالات فراوان در طراحی آبجکت ها است. بازی با این ترفند هم شما را راضی می کند و هم اشکالات خود را مخفی نگه می دارد.
در مجموع باید بگوییم که Hatred سرگرمی عمیقی نیست و شاید هر گیمری نتواند با این سطح کیفی کنار بیاید، چه بهتر بود که سازندگان ماموریت های ویژه ای تعیین می کردند تا بازی حرفی برای گفتن داشته باشد.